بیش از 40 شعر سنگ قبر و متن آگهی ترحیم جوان ناکام
شعرهای به روز و پرمعنا برای سنگ قبر جوان ناکام و شعرهای ادبی و پرمفهوم مناسب متن آگهی ترحیم جوان ناکام، شعر جدید مناسب سنگ قبر(1404)
.
آنکه آواز مرا آزرد و رفت بهترین تصنیف من را برد و رفت
رفت و گرداب نگاهم را ندید رفت و طوفان های آهم را ندید
بی تو با داغ خودم دق میکنم بی تو احساس شقایق میکنم
بی تو باید زندگی را چید و برد بی تو باید عشق را نوشید و مرد
.
رسم گلچین فلک گرچه همه یغما بود لیک اینبار گلی چید که بی همتا بود
ای بال و پر کشیده به ارش کبریا بی تو دلم زبودن خود سیر میشود
.
ای که اندر جمع ما چون ماه تابان رفته ای گوهر ارزنده بودی و چه ارزان رفته ای
دیگر اندر جمع ما شادی نمی گنجد دریغ از میان دوستدارانت شتابان رفته ای
.
بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنم من به داغ تو جوان رفته ز دنیا چه کنم
بهر هر درد و دواِئیست مگر داغ جوان من به دردی که بر او نیست مداوا چه کنم
.
جوان رفتم ز دنیا با هزاران آرزو بر دل به زیر خاک کردم با دو صد اندوه و غم منزل
گذر آرید اگر بر خاک من از راه غمخواری به الحمدی مرا یاد آورید ای محرمان دل
.
گل به گل چینم و تعریف کنم روی تورا از کدام غنچه بچینم که دهد بوی تو را
.
پسرم مرگ تو داغیست که تا آخر عمر به دلم جایگزین گشته و بیرون نرود
.
بی تو همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
.
گلی نصیب اجل شد که هیچ باغ نداشت فلک به روشنی ماه چراغ نداشت
جهان به خوبی او به خویش ندید زمانه بهتر از اوسراغ نداشت
.
قدر آئینه بدانید چو هست نه در آن وقت که افتاد و شکست
.
تا که بودیم نبودیم کسی کشت مارا غم بی همنفسی
تا که رفتیم همگی یار شدند تا که خفتیم همه بیدار شدند
.
یک چند به کودکی به استاد شدیم یک چند ز استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که مارا چه رسد از خاک بر آمدیم و بر خاک شدیم
.
می رسد روزیکه بی ما روز هارو شب کنید می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنید
می رسد روزیکه یکه تنها در کنار عکسمان خاطرات کهنمان مو به مو از بر کنید
.
خوشا آنانکه با عزت زگیتی بساط خویش برچیدند و رفتند
نگردیدند هرگز گرد باطل حقیقت را پسندیدند و رفتند
.
یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
دل به امید صدائی که مگردر تو رسد ناله ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد
.
(دخترم-پسرم)شد فصل بهارو شدم از غصه هلاک دارم جگری کباب و چشمی نمناک
گل ها همه سر ز خاک برون آوردند الا گل من سر فرو برده به خاک
.
ز شهر عشقم و آوارگی نشان نیست دراین ره آن چه که بی قیمت است جان نیست
بهار و عمر جوانی که فصل خرمی است ز حادثات زمان موسم خزان نیست
.
آنکه آواز مرا آزرد و رفت بهترین تصنیف من را برد و رفت
رفت و گرداب نگاهم را ندید رفت و طوفان های آهم را ندید
بی تو با داغ خودم دق میکنم بی تو احساس شقایق میکنم
بی تو باید زندگی را چید و برد بی تو باید عشق را نوشید و مرد
.
عشق توام نصیحت و پند چه سود؟ زهراب چشیده ام مرا قند چه سود
گویند مرا که بند پاش نهید دیوانه دل است پای در بند چه سود
.
افسوس که زیبا پسرم تاج سرم رفت امیدوچراغ دل ونور بصرم رفت
زد اتش سوزان اجل بر گل عمرم ناگاه از این باغ گل نوثمرم رفت
.
ای مادر غمدیده نداری خبراز من کز گردش ایام چه امد برسر من
من تازه جوان بودم واندر چمن حسن نشکفته فرو ریخت همه بال وپر من
.
گلی بودم در ایام جوانی جوان بودم نکردم زندگانی
گلی بودم که وقت چیدنم بود جوان بودم چه وقت مردنم بود
.
نو گلی پرورده بودم خاک از دستم ربود ان چنان در برگرفت گویی که در عالم نبود
سالها زحمت کشیدم تا گلم پرورده شد ناگهان پیک اجل ان غنچه را از من ربود
.
نوگلم رفته وداغش به دل مادر ماند حسرت دیدن رویش به دل خواهر ماند
تو که تنها پسر و یاور مادر بودی از چه رو بار غمت بر کمر همسر ماند
.
بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنم من به داغ تو جوان مرده به دنیا چه کنم
بهر هر دردی دوایی است مگر داغ جوان من به دردی که براو نیست مدوا چه کنم
.
دریغا حسرتا از کامرانی نبردم بهرهای از زندگانی
همی پر حسرت وناکام رفت به زیر خاک عین جوانی
.
جوان رفتم زدنیا با هزاران ارزو بر دل به زیر خاک کردم با دو صد اندوه غم منزل
گذر اید اگر برخاک من از زاه غم خواری به الحمدی مرا یاد اورید ای محرمان دل
.
قصه مرگ تو را ناگه شنیدن زود بود در عزایت جامه را تن دریدن زود بود
آخر ای یار همه ای مطهرمهر وفا در سرای جاودان منزل گزیدن زود بود
.
سال ها رنج کشیدم که گلی پروردم باد پاییز به ناگه زد وگل پرپر شد
گل پرپر شده ام از چه برفتی ز برم که زهجران تو هر دم دل ما مضطر شد
.
فلک آخر ربودی گوهر یکدانه ما را بگو بر ما چرا بردی تو ان دردانه ما را
ندانم از چه رو کردی شعار خویش گل چیدن گل مارا چیدی و برهم زدی گلخانه ما را
.
دلا دیدی که آن فرزانه فرزند چه دید اندر خم این طاق رنگین
به جای لوح سیمین در کنارش فلک بر سر نهادش لوح سنگین
.
افتابی در جهان تابید رفت عمر کوتاهش جهان دید ورفت
هیچ کس از دست او رنجش نداشت از چه رو از دست ما رنجید ورفت
.
عزیزخفته در خاکم گل باغ دلم بودی درخشان گوهر پاکم چراغ محفلم بودی
کجا یابم دگر چون تو اگر گرد جهان گردم تو را ای نازنین دختر که یار وهمدمم بودی
.
پدرم گرچه نبود وقت سفر دست تقدیر مرا کرده جدا
مادرم با غم دوران نشین پسرت رفته به دیدار خدا
.
گفتم که فراق تو نبینم دیدم آمد به سرم هر آنچه میترسیدم
.
گلی نصیب اجل شد که هیچ باغ نداشت فلک به روشنی ماه چراغ نداشت
جهان به خوبی او به خویش ندید زمانه بهتر از اوسراغ نداشت
.
قدر آئینه بدانید چو هست نه در آن وقت که افتاد و شکست
.
تا که بودیم نبودیم کسی کشت مارا غم بی همنفسی
تا که رفتیم همگی یار شدند تا که خفتیم همه بیدار شدند
.
می رسد روزیکه بی ما روز هارو شب کنید می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنید
می رسد روزیکه یکه تنها در کنار عکسمان خاطرات کهنمان مو به مو از بر کنید
.
خوشا آنانکه با عزت زگیتی بساط خویش برچیدند و رفتند
نگردیدند هرگز گرد باطل حقیقت را پسندیدند و رفتند
.
ز شهر عشقم و آوارگی نشان نیست دراین ره آن چه که بی قیمت است جان نیست
بهار و عمر جوانی که فصل خرمی است ز حادثات زمان موسم خزان نیست
